„Strych kulturalny to nie tylko nazwa pisma literacko-artystycznego, to także miejsce spotkań grupy przyjaciół tworzących niezależny obieg kultury. To zaadoptowane poddasze jednorodzinnego domu, wypełnione pracami artystów, obrazami, książkami, z którego widać było okoliczne wzgórza. Przed domem stary kilkudziesięcioletni sad rozłożystych jabłoni z nie koszoną wielokwiatową łąką. Wszędzie dużo zieleni. Z perspektywy poddasza (strychu) patrzyliśmy na otaczający świat, nie zapominając o istnieniu „podziemia”. Żyliśmy, więc trochę dualistycznie: pracując, troszcząc się o codzienne sprawy według reguł komunistycznych, ale duchowo obok. Także nazwa pisma nawiązywała do dziedzictwa pokoleń: zakurzonego, porzuconego gdzieś na strychu, a bez którego ogląd wspólnoty byłby jednak spojrzeniem niepełnym” (Marek